इरुळजनाङ्गः

इरुळजनानां वैशिष्ट्यानि सम्पादयतु

बेङ्गळुरुतः ४०-५०कि.मी. दूरे मागडितः रामनगर-कनकपुरपर्यन्तं प्रसृता शैलपङ्क्तिः पूर्वं तु गहनारण्यमासीत् । इदानीमपि कथञ्चित् अवशिष्टेषु शैलपङ्क्त्याः गुहासु आदिवासिनः वसन्ति । कृष्णवर्णीयाः एते तमिळुमिश्रकन्नडभाषया वदन्ति । गुहायाः वासं त्यक्त्वा यदा कुटीरे वासम् आरब्धवन्तः तदा कुटुम्बजनाः तन्नाम मातापितापुत्राः सर्वे एकस्मिन् कुटीरे वसन्ति स्म । यदा पुत्रस्य विवाहः भवति तदा तस्य पृथक् कुटीरे निवासः आरभ्यते स्म । मूषकस्य मृगया, मधोः सङ्ग्रहणं, कन्दमूलस्य अन्वेषणं, खननं च एतेषां दैनन्दिनकार्यमासीत् । इदानीं वनस्य न्यूनतायाः कारणतः नगरजनानां प्रभावेण च एते धेनोः, मेषस्य, अजस्य, कुक्कुटस्य च पालनं कुर्वन्तः सन्ति । ‘नाडगौड’ एतेषु ज्येष्ठः । एतस्य अनन्तरं ज्येष्ठः ‘कट्टुगौड’ । दण्डं ददाति ‘कोलुकार’ । सहजीवनस्य कुटुबपद्धतिः अस्ति इति कारणेन पतिं विना पत्नी, पत्नीं विना पतिः सामान्यतः न भवति ।

सामाजिकस्थितिः सम्पादयतु

यदा बालिका ऋतुमती तदा तां कुटीरात् बहिः स्थापयन्ति । तस्य मातुलः आगत्य औदुम्बर- वट- अङ्कोलस्य च पर्णानां कञ्चित् लघुपर्णकुटीरं रचयति । तस्याः भोजनपानं च तत्रैव भवति । अशुचिसमाप्तेः अनन्तरं गृहं स्वच्छीकृत्य पूर्वतनघटान् क्षिप्त्वा नूतनघटे पाकं कृत्वा, कुटुम्बदेवः वेङ्कटरमणः चेत् कञ्चित् संन्यासिनं, मादेश्वरस्य भक्ताः चेत् जङ्गमम् आहूय दक्षिणां दत्त्वा आतिथ्यं कृत्वा नामधारणम् अथवा विभूतिधारणं कुर्वन्ति । शवसंस्कारे एतेषां शिलासेवा बहुप्रमुखा । इरुलजनानाम् विश्वासाः== पिशाचेषु एतेशां विश्वासः भवति । स्वप्ने अपि एतेषां विश्वासः ।

स्वप्ने देवस्य दर्शनम् उत्तमं शकुनम्, शवः दृश्यते चेत् अनुत्तमम्।
जीवन्ताः दृश्यन्ते चेत् उत्तमम्।
जलं दृश्यते चेत् अश्रूप्राप्तिः।
अग्निः दृश्यते चेत् उदरे ज्वलनम्।
काष्ठं दृश्यते चेत् मरणसमाचारः श्रूयते।

इति एतेषां विश्वासः अस्ति ।

वेषभूषणानि सम्पादयतु

गुहासु यदा वसन्ति स्म तदा एते अश्वकर्णकपर्णैः(तेग) मानरक्षणं कुर्वन्ति स्म । अनन्तरं पुरुषाः वेष्टिबन्धनं, महिलाः शाटिकाधरणं च आरब्धवन्तः । चोलधरणस्य पद्धतिः नासीत् । रक्तवर्णस्य कङ्कणानि, निकषशिलायाः उपरि उद्घृष्टानि कङ्कणानि, विशालकङ्कणानि, मृत्तिकाकङ्कणानि च धरन्ति स्म । हस्ते प्रवालं बध्नन्ति स्म । कण्ठे कृष्णमणीनां हारं बाहौ ताम्रस्य केयूरं, रजतस्य पादाङ्गुलीयकं च धरन्ति स्म । स्वर्णाभरणं न्यूनमासीत् । पुरुषाः यदा नगरं, विपणिं च गच्छन्ति तदा क्षौरं कारयन्ति स्म । तदर्थं क्षौरिकाय काष्ठबन्धं यच्छन्ति स्म ।

इरुळजनानां कानिचन संभाषणानि सम्पादयतु

कळि तिण्डासर =भोजनमभवत्।
माडु पुस्कोण्डु बार =धेनूः आनयतु।
तेवळिके होगु बा =मधोः उत्पाटनार्थं गच्छाम, आगच्छतु ।
नेर्पोडुङ्ग्र =अग्निं ज्वालयतु।।
नेर्दु तण्णि वट्टोडुङ्गुर = अग्निं निर्वापयतु।
कल्लु स्यावे सेक्नु =शिलासेवा करणीया ।
तण्णि मुट्टुङ्गोर =स्नानं करोतु।
एल्प कोडुङ्गर =क्रमुकताम्बूलं ददातु।
बुण्ड्कोव्रु बार =शयनं कुर्मः आगच्छतु ।
काडिके होगान बाङ्गो =अरण्यं गच्छामः आगच्छतु ।

इरुळजनानां भाषा दक्षिणद्राविडभाषागणस्य काचित् पृथक् भाषा अस्ति ।