सदस्यः:2340317hritvikmishra/प्रयोगपृष्ठम्

मम नाम ऋत्विक् मिश्रा अस्ति। अहं मध्यप्रदेशस्य इन्दौर्-नगरात् आगतः। यथा, "ह्रित्विक्" इति नाम "ज्ञानप्राप्तिः", "अभिलाषा" इति निर्दिशति, यत् वस्तुतः मम पात्रस्य व्यक्तित्वस्य च अनुरूपम् अस्ति। मम अभिप्रायम् अस्ति यत् संसारे बहूनि कार्याणि सन्ति यानि अहं कर्तुम् इच्छामि। खगोलभौतिकं तथा सैद्धान्तिकं भौतिकशास्त्रज्ञं च जीवनवृत्तिरूपेण चितुं प्राक्, समुद्रीयजीवविज्ञानी, मार्नी उत्खननम्, पुरातत्त्वशास्त्रं इत्यादीनि बहूनि कार्याणि कर्तुं इच्छामि स्म। अहं पाकशालाध्यक्षः भवितुम् अपि इच्छामि, परन्तु अहं ब्राह्मणपरिवारात् आगमि, अतः अहं शुद्ध-शाकाहारिः अस्मि, तथा च पाकशालाध्यक्षः भवितुम्, भवन्तः मांसाहारं पाकं कथं करणीयम् इति अपि ज्ञातव्यम्। तथापि, अहम् इदानीमपि भोजनं पाकं कथं करणीयम् इति जानामि, मम पितुः कृपेण, यः अष्टमश्रेणीतः पाककला-शिक्षां कर्तुं मां प्रोत्साहितवान्।

मम कुटुम्बस्य विषये कथयित्वा, इन्दौर्-नगरे, अहं मम माता, पिता, अनुजा, पितामही च सह निवसामि। अहम् अपि महर्षि-गौतमस्य वंशजः अस्मि तथा च मम पितृवर्गः मूलतः यू. पी. इत्यस्य कन्नौज्-प्रदेशस्य अस्ति, यतः वयं स्वयमेव कन्नौज्-ब्राह्मणः इति आह्वयामः। अपरपक्षे, मम मातृपक्षः मध्यप्रदेशे एव गुणमण्डले अस्ति। तथा च मम माता पिता च एव संस्कृतभाषां स्वीकर्तुं प्रोत्साहितवन्तौ। मम माता M.A. पदवीं प्राप्तवान्। संस्कृतभाषायां, अतः 6 तः 8 पर्यन्तं सा मह्यं संस्कृतं शिक्षयति स्म। नवम्यां दर्जायां मम विद्यालयं एस्. टी. जोसेफ़् इत्यतः श्री सत्यसायि विद्याविहारं प्रति परिवर्त्य, हिन्दी अथवा संस्कृतं वा स्वीकर्तुं विकल्पः आसीत्। अहं संस्कृतं स्वीकृत्य अग्रिमं 2 वर्षाणि यावत् अध्येतुम् अन्ववर्तत।

पूर्वं संस्कृतभाषायाः विषये अहं अतीव संशयी आसीत्, परन्तु इदानीं जानामि यत् एषा कथं विश्वस्य अद्वितीया प्राचीना च भाषा अस्ति, तथा च अहं यः भौतिकशास्त्रज्ञः भवितुम् इच्छामि, तत् अतीव रोचकं जानामि यत् अस्माकं वेदेषु पुराणेषु च एतावत् ज्ञानम् अस्ति यत् वर्तमान-पीढ्या अपि साधयितुं ग्रहीतुं न शक्नुयात्। तथा च इदं एकम् कारणम् अस्ति यत् अहं संस्कृतं अध्ययनं कुर्वन् अस्मि, तेषां पवित्रग्रन्थेषु वस्तुतः किं लिखितम् अस्ति इति अवगन्तुं च शक्नोमि। मम पिता इच्छति यत् अहं संस्कृतं एतादृशं पठामि येन तस्मिन् वार्तालापं सम्यक् कर्तुं शक्नोमि। परन्तु यदा अहं महाविद्यालयं गतवान् तदा समयं यापयित्वा तत् शिक्षणीयं कर्तुं अल्पं कष्टम् आसीत्, परन्तु इदानीं अहं तत् कर्तुं शक्नोमि इति चिन्तयामि, यतः अहं संस्कृतं द्वितीयभाषारूपेण स्वीकृतवान्, तथा च तस्य विषये अतीव प्रसन्नः अस्मि।

तत् मम वर्तमानजीवनमार्गस्य विषये अस्ति, परन्तु अहं मम विषये अधिकं वदामि। अहं जनानां व्यक्तिः अस्मि, तथा च तत् मम महती शक्तिषु तथा महती दुर्बलतासु अन्यतमम् अस्ति। व्यावसायिकरूपेण तथा व्यक्तिगतरूपेण जनैः सह मेलनं मित्रं च कर्तुं मह्यम् अत्यन्तं रोचते, परन्तु तस्मिन् एव समये अहं तेन सह जीवितुं न शक्नोमि (अहं जानामि यत् भवतः जीवने न कापि शाश्वतं जीवति, परन्तु केवलं मम परितः कस्यापि नष्टं न इच्छामि) अहं स्वयमेव वदामि यत् अहं अत्यन्तं सृजनात्मकः अतिकल्पनाशीलः च अस्मि, तथा च अत्यन्तं आत्मविश्वासेन कथयितुं शक्नोमि यत्, मम मित्राणि तत् वस्तुतः सम्यक् जानन्ति इति। अहं अत्यन्तं पाप्-संस्कृति-प्रशंसकः अपि अस्मि यतः अहं बाल्यात् एव अनेकानि चलच्चित्राणि, टी. वी.-धारावाहिकानि, अनिमे-चित्राणि च पश्यामि।

ते सर्वदा मह्यं वर्धयितुं साहाय्यं कृतवन्तः। अहं तेषाम् पात्रैः सह भावात्मकरूपेण सम्बद्धः भवति, तथा च अहं सर्वदा वदामि यत् एते पात्राणि, प्रदर्शनानि, चलच्चित्राणि च सर्वदा भवन्तं किमपि शिक्षयन्ति यत् जीवने अतीव महत्त्वपूर्णं भवति, भवान् केवलं तान् द्रष्टुं प्रयतित्वा एकाग्रतां प्राप्नुयात्। यथा सद्यः, अहं नेट्फ़्लिक्स् इत्यत्र "नेवर् हेव् ऐ एवर्" इति कार्यक्रमम् अपश्यामि स्म। अस्मिन् एका भारतीया बालिका स्वकल्पं साधयितुं अमेरिकन्-हाई-विद्यालयस्य माध्यमेन स्वमार्गस्य कृते सङ्घर्षं कुर्वती, प्रिन्स्टन्-विश्वविद्यालये प्रवेशं प्राप्तवती, यत् तस्याः दिवङ्गतः पिता तथा सा च बाल्यकालात् एव योजनां कृतवन्तौ। अहं कार्यक्रमात् एतावत् ज्ञातवान् यत् अहं पूर्वमेव मम जीवने तानि शिक्षणानि कार्यान्वितुम् आरब्धवान् यथा "जीवनं तर्काय अत्यल्पम् अस्ति" अथवा "भवन्तः बहु अनुभवन्ति, अतः भवन्तः बहु पीडिताः भवन्ति, परन्तु भवन्तः भावात्मकरूपेण समृद्धं सुन्दरं च जीवनं यापयन्ति" इति।

एतत् सर्वं दृष्टिकोणस्य विषये अस्ति। काश्चन जनाः एतत् आक्षेपार्हम् इति मन्यन्ते यत् काल्पनिकं प्रदर्शनं कथं भवन्तं किमपि शिक्षयितुं शक्नोति इति, परन्तु पुनः तत् मम मतम् अस्ति यस्मिन् अहं विश्वसामि इति। यथा, सर्वे स्वकीये चलच्चित्रे मुख्यपात्रेण अभिनीतं जीवनं यापयन्ति। अहं अत्यन्तं धन्यः अस्मि तथा च ईश्वराय धन्यः अस्मि यत् मम एतावान् उत्तमः परिवारः, एतादृशान् उत्तमान् अद्भुतान् च मित्राणि, वरिष्ठान् चिन्तयन्ति तथा च मम परितः जनाः सन्ति। इतोऽपि अधिकं किमपि याचयितुं न शक्नोमि यतः जनैः सह भवितुम् इच्छामि, तथा च अधिकतमं यावत् तेषां साहाय्यं कर्तुं इच्छामि। तान् सर्वदा प्रसन्नं कर्तुं यथाशक्ति गच्छामि, यद्यपि तत् मह्यं व्ययं करोति अथवा मह्यं पीडयति। इदं मया महादेव्-शिवजी-वर्येण एव ज्ञातम्।

यदा समुद्र-मन्थनस्य घटना भवति स्म तदा विषः प्रथमं आगतः, परन्तु देवेषु वा राक्षसेषु वा किमपि न स्वीकृतम्, परन्तु ततः शिवः प्रत्यक्षः भूत्वा तस्य कण्ठप्रदेशे सञ्चितं विषम् अगच्छत्, येन तस्य कण्ठं नीलवर्णं जातम्। सः स्वस्य विषये न चिन्तयति स्म, परन्तु अन्यानाम् प्राणान् रक्षति स्म, अहं सर्वदा तत् एव करोति स्म। निस्संशयतया, अहं देवः न अस्मि, एतावत् गमिष्य मह्यं बहु पीडयति, परन्तु मम ईश्वरस्य उपरि विश्वासः अस्ति, सः सर्वदा परिस्थित्याः बहिः निर्गन्तुं साहाय्यं करोति। अहं सः एव मानवः भवितुम् इच्छामि यस्योपरि जनाः विश्वसितुं शक्नुवन्ति, यद्यपि ते केनापि विश्वसितुं न शक्नुवन्ति।

अयमेव, अहं तस्य विषये अग्रे गन्तुं शक्नोमि, परन्तु अहम् पूर्वमेव अपेक्षितां शब्दसीमाम् अतिक्रमितवान् इति मन्यामि। क्षमा करोतु, तस्य विषये साहाय्यं कर्तुं न शक्नोमि, अहं अतिभाषिणः अस्मि। परन्तु यः कश्चित् एतत् पठति, अहं प्रार्थये यत् भवान् उत्तमं जीवनं यापयतु, तथा च अहं केवलं वदामि यत् सर्वदा जनानां साहाय्यं करोतु, कदापि तान् न पीडयतु इति। भवतः मैत्री वा सम्बन्धः वा कदापि शून्ये न गच्छतु, तानि बहुमूल्यानि सन्ति। अन्ततः एताः भावनाः एव अनन्तकालं यावत् तिष्ठन्ति।

भवतः मित्रवत्-प्रतिवेशिनः ऋत्विक् इत्यस्मै धन्यवादाः।