"मलयाळम्" इत्यस्य संस्करणे भेदः

अयं १८ शतकस्य प्रसिद्धः उत्कृष्टः कविः । कथक्कली-लेखकेषु अन्यतमः । एतेन लिखिता 'नलचरित अट्टकथा' अद्यत्वे अपि बहु प्रसिद्धा वर्तते । अयं केरलस्य कालिदासः इति निर्दिश्यते । कथकली नृत्यरूपकं विद्यते । मलयालभाषायाः अट्टकथायाः संस्कृतनाटकस्य च सामान्यांशाः विरलाः । तन्नाम संस्कृतनाटकरचने ये नियमाः अनुस्रियन्ते ते अट्टकथायाः रचने न अनुस्रियन्ते । कश्चन रसः प्रमुखतया दृश्यते संस्कृतनाटके, किन्तु अत्र सन्दर्भानुसारम् आगताः सर्वे अपि रसाः पोष्यन्ते । अट्टकथा साहित्यकृतित्वेन परिगण्यते चेत् ज्ञायते यत् अट्टकथायाः समग्रता कलैक्यता च कुण्ठिता भवति इति ।▼

'जनानां कविः' इति प्रसिद्धः अयं १८ शतकस्य आदिमभागे आसीत् । अनेन जनानां सांस्कृतिक-धार्मिक-कल्पनाः एव परिवर्तिताः । अयम् अत्युच्चस्थाने विद्यमानं कलां साहित्यञ्च जनानां समीपम् आनयत् । देवालये निवसन्तः नम्बूदिरिब्राह्मणाः नृत्य-नाटक-साहित्यैः सम्बद्धाः आसन् । नायर्जनाः ये अधिकसङ्ख्याकाः आसन् ते सांस्कृतिक-धार्मिककलापैः युक्ताः न आसन् । अस्मिन् समये आगतः कुञ्जन् नम्बियारः यः मन्दिरसेवकजातीयः आसीत् सः 'तुल्लल्'नामकं नूतन-एकाकि-नृत्यम् आविष्कृतवान् । एतन्निमित्तं तेन पञ्चाशदधिकाः कृतयः रचिताः । एताः पौराणिककथायुक्ताः किन्तु आधुनिक-सामाजिक-परिस्थितौ सम्बद्धाः च आसन् । पौराणिककथाव्यक्तयः अत्र सामान्यजनाः जाताः । तस्य शैली विनोदयुक्ता विकत्थनयुक्ता च । सः सामाजिकजागरणम् अकरोत् ।▼

रामपुरत्तु वर्यार् नामकः कश्चन नम्बियारः 'कुचेलवृत्तम्' - कुचेल-सुधाम्नोः वृत्तम् अलिखत् । तेन लिखिता एका एव कृतिः एषा आधुनिकमलयालगीतानां मुकुटमिति मन्यते ।▼

स्वातितिरुनालः(१८२९-१८४७) तिरुवनन्तपुरस्य महाराजः आसीत् । महान् पण्डितः सः बह्वीषु भारतीयभाषासु काव्यात्मकीः सङ्गीतकृतीः अरचयत् । मलयालं, संस्कृतं, तमिल्, तेलुगु, हिन्दी, मराठि इत्येतासु भाषासु सः कृतभूरिपरिश्रमः । सः कालः त्यागराज-मुत्तुस्वामी-श्यामशास्त्रिणां कालः । ▼

साहित्यदृष्ट्या इरायिम्मन् थम्पि विद्वान् कौय्तम्पुरन् च अस्य आस्थानकवी आस्ताम् । तयोः कृतयः काव्यांशेन सङ्गीतेन च युक्ताः ।▼